Zbiór herbaty - Sri Lanka

Zbiór herbaty

Oznaczenia odsiewów (pyłów) herbacianych

BOPF – (Broken Orange Pekoe Fannings) herbata gorszej jakości z pyłów łamanych długich i grubych liści.

BPF – (Broken Pekoe Fannings) pył z łamanych grubszych liści o zdecydowanie gorszej jakości.

PF – (Pekoe Fannings) okruchy grubych liści herbacianych.

GD – (Golden Dust) pył liści wysokogatunkowej herbaty, której napar ma żółto-złocisty odcień.

OF – (Orange Fannings) okruchy z długich liści herbat.

BMF – (Broken Mixed Fannings) – mieszanka z okruchów łamanych liści herbat.

Oznaczenia herbat łamanych

B – (Broken) takim skrótem oznacza się herbaty łamane. Znajdująca się z tym symbolem cyfra 1 sugeruje najwyższą jakość.

GFBOP – (Golden Flowery Broken Orange Pekoe) mieszanka o złocistym naparze, z łamanych długich liści oraz krótszych i nieco grubszych.

GBOP - (Golden Broken Orange Pekoe) herbata o złocistym naparze z łamanych długich i grubych liści.

TGBOP – (Tippy Golden broken Orange Pekoe) każda herbata z oznaczeniem T (czyli Tip) oznacza herbatę najwyższej jakości, sporządzoną z liści nierozwiniętych jeszcze pączków lub przynajmniej ze znaczną ich domieszką. Oznaczenie TGBOP wskazuje także na obecność w herbacie łamanych długich i grubych liści.

TGFBOP – (Tippy Golden Flowery broken Orange Pekoe) wysokiej jakości herbata zawierająca najmłodsze pędy herbat oraz łamane długie i grube liście. Napar jest w kolorze złocisto-bursztynowym.

FBOP – (Flowery broken Orange Pekoe) herbata zawierająca łamane długie i grube liście oraz najmłodsze pędy herbat.

BPS – (Broken Pekoe Souchong) zawiera łamane grube liście oraz podłużnie zwinięte duże liście o nieregularnych wielkościach.

BOP – (Broken Orange Pekoe) herbata zawierająca łamane długie i grube liście.

BP – (Broken Pekoe) łamane grube liście.

Oznaczenia herbat o całych liściach

GFOP – (Golden Flowery Orange Pekoe) wysokogatunkowa herbata z końców złocistych pączków. Napar ma także zabarwienie złocistożółte.

FOP – (Flowery Orange Pekoe) herbata zebrana z pierwszych liści pędów i ostatnich pąków. Są to bardzo młode i delikatne liście o wyjątkowym aromacie.

SFTGFOP – (Special Finest Tippy Golden Flowery Orange Pekoe) są to najwyższej jakości herbaty z pierwszych liści pędów herbacianych. Napar ma złocisto-bursztynowy kolor.

P – (Pekoe) herbata z liści krótszych i grubszych, tym samym mniej delikatnych.

OP – (Orange Pekoe) herbata sporządzona z liści długich, nieco szpiczastych. Nie zawiera koniuszków pączków.

FP – (Flowery Pekoe) jest to herbata, której liście są zwijane.

S – (Souchong) charakteryzuje się dużymi liśćmi, które zwija się podłużnie. Poszczególne kawałki są różnej długości.

PS – (Pekoe Souchong) herbata zawierająca liście jeszcze krótsze i twardsze niż Pekoe.

Reklama Mighty Leaf w Czechach

Reklama Mighty Leaf Tea w Czechach

Ceremonia herbaciana

Krótki film o herbacie "Love of tea"

Gotowanie wody na herbatę

Aby wydobyć pełnię smaku i aromatu herbaty należy nauczyć się gotować wodę do tzw. "białego wrzenia". Nie powinno się przegotować wody przeznaczonej do zaparzania herbaty. Proces wrzenia wody jest dość złożony i składa się z trzech etapów. Pierwsze stadium rozpoczyna się odrywaniem pęcherzyków powietrza od dna i ścian czajnika tak, że zaczynają się one pojawiać na powierzchni wody. W drugim stadium wrzenia pęcherzyki te masowo unoszą się ku górze powodując lekkie zmętnienie, a nawet zbielenie wody. Ten właśnie etap nazywamy "białym wrzeniem". Trwa on bardzo krótko i szybko przechodzi w trzecie stadium - wrzenie intensywne i burzliwe. Przegotowana woda znacznie pogarsza jakość herbaty. Pozbawiona dużej ilości tlenu dodaje naparowi twardości, zubaża go i powoduje prawie całkowite ulotnienie aromatu herbaty. Natomiast woda niedogotowana (znajdująca się w pierwszym stadium wrzenia) obniża jedynie ekstraktywność herbaty, nie przyczyniając się do znaczącego pogorszenia jej jakości. Pamiętać należy, że nie wolno kilkakrotnie gotować tej samej wody, gdyż herbata zalana taką wodą w znacznym stopniu straci swój smak i aromat.

Zbiór herbaty

Historia herbaty

Inne odmiany kawy

Latte macchiato
Do wysokiej szklanki wlewane jest podwójne espresso, do którego dolewa się gorącego mleka. Do tego można dodać także odrobinę spienionego mleka.

Caffè latte
Rodzaj kawy z mlekiem. Dużą filiżankę napełnia się podwójnym lub wydłużonym espresso, uzupełniajac do końca gorącym mlekiem.

Caffè moca
Do wysokiej szklanki wlewane jest w 1/3 espresso, w 1/3 gorące mleko i w 1/3 kakao. Może być serwowane ze spienionym mlekiem lub bez.

Philbert Routin - Historia

Historia firmy Philiberta Routin zaczyna się w roku 1883. We własnym domu położonym w sercu Francuskich Alp Philibert Routin założył laboratorium, gdzie przy pomocy technik destylacji, maceracji i aromatyzacji tworzył pierwsze napoje alkoholowe i syropy. Do swojej, początkowo niewielkiej produkcji, wykorzystywał rośliny, które osobiście zbierał przemierzając góry. Doskonale znał się na właściwościach aromatycznych każdej z nich co pozwoliło otrzymywać produkty o doskonałym smaku i aromacie. Philibert Routin był jednym z pomysłodawców Wermutu - wina korzenno - ziołowego, które jest jednym ze składników bardzo popularnego koktajlu o nazwie Manhattan. Filozofią Philiberta Routin, która towarzyszyła mu przy tworzeniu wszelkich napoi było zachowanie sił , aromatów i smaków , przekazywanych nam przez naturę i podanie ich w jak największej ilości.

Na przełomie wieków firmę przejął syn Leon , który zmarł nagle w 1938r. Od tego czasu odpowiedzialność za firmę Routin przejął jego przyjaciel, który kontynuował i rozwijał odziedziczone tradycje. Zachowując filozofię założyciela firmy i wykorzystując od lat pilnie strzeżone przepisy i proporcje firma z niewielkiego rodzinnego biznesu stała się wielkim przedsiębiorstwem symfonii smaków i aromatów. W celu uhonorowania założyciela, syropy aromatyzowane produkowane przez firmę, zostały nazwane: " 1883 de Philibert Routin", które dzisiaj przenoszą nas w świat smaków i zapachów owoców i roślin równie doskonałych jak sto lat temu.

Kawa Brasiliana

Składniki:

• 2 łyżki kawy rozpuszczalnej
• 50 g cukru
• 500 ml mleka
• 1 opakowanie lodów waniliowych

Przygotowanie:

Kawę wymieszać z cukrem i mlekiem, aż do rozpuszczenia się sproszkowanej kawy i cukru. Lody waniliowe pokroić w kostkę i nałożyć do wysokich szklanek. Dodać kawę zmieszaną z mlekiem. Napój podawać od razu po przygotowaniu.

Sposób przyrządzania herbaty

Sposób przyrządzania herbaty

Sposób przyrządzania herbaty znany jest już od około 4 tysięcy lat. W tym czasie w związku z piciem herbaty zrodziło się wiele zwyczajów, m.in. japońska ceremonia picia herbaty czy angielski five o'clock. W wielu krajach znane są napoje na bazie herbaty zwane czajem.

Czarna herbata
Czarną herbatę powinno się zalewać wrzącą wodą (100°C). Najczęstszym błędem popełnianym podczas przyrządzania czarnej herbaty jest użycie wody o zbyt niskiej temperaturze. Herbatę powinno się zaparzać trzy do pięciu minut, po tym czasie zaczyna się uwalniać tanina, która neutralizuje pobudzające działanie teofiliny i kofeiny, dodatkowo herbata staje się gorzka.

Zielona herbata
Herbatę zieloną należy zalewać wodą o temperaturze od 60°C do 80°C w zależności od rodzaju herbaty. Parzyć należy do trzech minut, aby herbata nie nabrała gorzkiego posmaku. Te same liście można parzyć nawet do 3 razy, a najwartościowszym naparem jest zazwyczaj drugi.

Biała herbata
Tę wykwintną herbatę parzyć można trzykrotnie w temperaturze 85°C. Należy ją parzyć ok. 5-7 min, wtedy biała herbata zachowuje najlepsze wartości smakowe.

Żółta herbata
Żółtą herbatę parzy się tylko raz. Temperatura powinna wynosić 90°C. Parzenie trwa standardowo: 3 minuty.

Oolong
Herbatę półfermentowaną typu oolong (czarny smok) parzy się w temperaturze 90°C przez 3-4 minuty. Jako że można ją parzyć nawet do czterech razy, to trzeci i czwarty napar można zostawić nawet na około 5-6 minut aby "wycisnąć" z nich cały aromat. Uwaga, herbata typu oolong nie jest w żaden sposób rozdrabniana, są to po prostu całe ususzone i zrolowane liście. Dlatego właśnie, aby oddała cały swój aromat, powinna być parzona w dużych dzbankach, aby liście mogły się rozwinąć.

Pu-Erh
czyli herbata czerwona. Parzenie trwa 3 minuty i odbywa się w temperaturze 90-100°C. Parzenie Pu-Erh odbywać się może wielokrotnie, bo herbata ta w każdym kolejnym parzeniu oddaje do naparu inne dobroczynne substancje.

Przyrządzanie herbaty w Mongolii i Tybecie W Mongolii (a także wśród m.in. Buriatów, Kałmuków, Kirgizów, którzy zapożyczyli ten sposób od Mongołów) tradycyjnie herbatę sporządzało się gotując prasowaną zieloną herbatę w mleku (bez wody), dodając masło lub łój barani oraz mąkę i sól. Czasami dodawano też krew zwierzęcą. Tybetańczycy herbatę zieloną gotują w wodzie, ale z dużym dodatkiem mleka jaka, solą, a następnie ubijają w beczce do jednorodnej konsystencji. Ta receptura przyrządzania herbaty utrzymuje się wciąż w tych rejonach, jednak często jest zastępowana obecnie przez "typową" herbatę zaparzaną w wodzie, choć z dodatkiem mleka, tłuszczu i soli.

Źródło: Wikipedia

Odmiany Espresso

Espresso
We Włoszech po prostu nazywane "un caffe". Z reguły przyrządza się je z ok. 7 g zmielonej kawy. Filiżankę wypełnia się w 2/3 objętości.

Doppio
Podwójne espresso, czyli z podwójną ilością wody i kawy. Oznacza to również podwójnie intensywny smak.

Ristretto albo corto
Mocne espresso z małą ilością wody, to znaczy, że filiżanka jest wypełniona tylko do połowy. Ristretto jest bardzo mocne, ma intensywny smak.

Doppio ristretto
Podwójne ristretto, czyli podwójna ilość kawy zaparzona w podwójnie zmniejszonej ilości wody.

Lungo
Jeśli przy przyrządzaniu espresso dodamy nieco więcej wody, aż do wypełnienia całej filiżanki, otrzymamy "wydłużone" espresso, czyli lungo.

Corretto
Corretto to espresso z dodatkiem grappy, brandy lub likieru. Coretto jest serwowane w filiżance do espresso.

Macchiato
Espresso ozdobione mleczną pianą, serwowane w filiżance do espresso. Nie jest to jednak małe cappuccino, ponieważ nie dolewa się do niego gorącego mleka.

Marocchino
Jest to macchiato, którego piana na wierzchu jest dodatkowo posypana szczyptą kakao.

Historia Kawy - Kawa w Polsce

Do Polski kawa dotarła pod koniec XVII wieku z południa, od panujących nad Mołdawią Turków. Wiadomo, że jej miłośnikami byli Jan III Sobieski, oraz Bohdan Chmielnicki, powszechnie jednak nowy napój uznawano za niesmaczny, a nawet szkodliwy. Potępiali go m.in. Wacław Potocki i Jan Andrzej Morsztyn. Kawa zyskała większą popularność dopiero na przełomie XVII i XVIII w. Najpierw moda na jej spożycie ogarnęła Gdańsk, gdzie powstały pierwsze kawiarnie zwane kafehauzami. Następnie rozpowszechniła się na resztę kraju. Już na początku XVIII wieku znalazła się w podręcznikach medycznych jako specyfik na schorzenia przewodu pokarmowego. Początkowo kawa była napojem elitarnym, ale od XVIII w. stała się bardziej popularna i łatwiej dostępna. Propagowały ją czasopisma "Monitor" i "Patriota Polski", zapewniając, że nowa używka nie szkodzi zdrowiu i nie pozbawia zdolności do pracy. W połowie stulecia Józef Epifani Minasowicz przyczynił się do opublikowania pierwszej monografii na temat kawy w języku polskim, którą napisał jezuicki misjonarz i orientalista Tadeusz Krusiński. Mimo protestów przeciwników, kawa zyskiwała sobie coraz większe grono zwolenników. Uwielbiał ją Ignacy Krasicki, w 1779 Adam Kazimierz Czartoryski napisał nawet komedię "Kawa". W 1795 ukazał się pierwszy w języku polskim podręcznik dla kawiarzy "Krótka wiadomość o kawie i jej właściwościach i skutkach na zdrowie ludzi spływających..." – przekład z jęz. francuskiego.

Najchętniej kupowano sprowadzaną z Turcji de mocca. Gdy jej nie było, sięgano po ziarna z Lewantu, Martyniki, Indii Holenderskich. Spopularyzowanie się używki pozwoliło rozwinąć wytwórczość porcelany i fajansu w manufakturach w Białej Podlaskiej, Żółkwi czy Ćmielowie.

Początkowo kawę pito na wzór wschodni, czyli bez żadnych dodatków. Szybko zaczęto jednak dodawać m.in. mleko, słodką śmietanę, cukier, a nawet sól. Pod koniec XVIII wieku mocna kawa "po polsku", pita z wyborową tłustą śmietanką, wśród cudzoziemców dorównywała sławą naszemu chlebowi. Dla odróżnienia kawę słabą zwano "niemiecką" lub "śląską". Czarną kawę pijano już tylko w czasie postów celem umartwiania się.

W drugiej połowie XVIII wieku z Prus przyszła praktyka mieszania kawy z cykorią. W 1818 Ferdynard Bohm założył we Włocławku pierwszą wytwórnię kawy zbożowej. W użyciu, szczególnie wśród ludzi niezamożnych były też inne jej substytuty wytwarzane m.in. z bobu, żołędzi lub palonego grochu.

Wielką karierę w miastach zrobiły kawy lub kafehauzy, z czasem nazwane kawiarniami. Na początku XVIII wieku Antoni Momber założył sławną później kawiarnię w Gdańsku, a w 1724 Francuz Henri Duval otworzył lokal w Warszawie. Życie kawiarniane nabierało tempa. W 1822 w Warszawie działały 122, a w 1844 aż 180 kawiarni. W Krakowie w połowie stulecia naliczono 55 lokali, które rywalizowały z zachowującymi odrębność cukierniami. W XIX wieku kawiarnie przekształciły się na lokale o charakterze klubowym. Istniał, szczególnie w różnego rodzaju karczmach, obyczaj wzmacniania kawy alkoholem.

Odmienny obyczaj spożycia kawy wykształcił się wśród ziemiaństwa. Zamożna szlachta zatrudniała wykwalifikowaną służbę (tzw. "kawiarkę"), której zadaniem było parzenie kawy. Za idealny napój w XIX wieku uznawano ten mający "czarność węgla, przejrzystość bursztynu, zapach mokki i gęstość miodowego płynu"[1]. Kawę podawano rankiem do łóżka państwa "na rozbudzenie". Pijano ją także dla smaku podczas podwieczorku.

Handlem kawą na ziemiach polskich zajmowali się początkowo kupcy obracającymi wszelkimi towarami. Firmy specjalizujące się w obrocie kawą pojawiły się około połowy XIX wieku w Galicji. Aż do końca XIX wieku sprzedawano kawę w postaci surowej. Palić należało ją samemu. Służyły temu skomplikowane maszynki do kawy, będące obowiązkowym wyposażeniem mieszczańskiego, bądź inteligenckiego domu. Ponieważ efekt nie zawsze był dobry, lepiej było wybrać się do kawiarni. Przełom nastąpił w 1882, gdy Tadeusz Tarasiewicz, właściciel firmy "Pluton", zaoferował kawę paloną we własnej palarni.

W odrodzonej Polsce wśród firm handlujących kawą największe znaczenie miały: Pluton, Spółdzielnia Spożywców Społem, Wielkopolski Skład Kawy, a także Julius Meinl oraz warszawskie przedsiębiorstwa Józefa Fettera i Alfreda Jurzykowskiego. Z powodu kryzysu gospodarczego firmy powołały Zrzeszenie Importerów Kawy i Herbaty RP, a następnie Kompanię Handlu Zamorskiego.

Podczas II wojny światowej powróciły dawne sposoby wytwarzania kawy domowymi sposobami. Otrzymywano ją przede wszystkim z żołędzi palonych na płycie kuchennej. Niedobory kawy nie zniknęły w okresie PRLu, stając się ważnym problemem społecznym. Dopiero w 1964 r. udało się przekroczyć wysokość jej przedwojennego importu. Kawa stała się niezbędnym elementem życia biurowego, szczególnie po wprowadzeniu w latach 60. w Warszawie przepisu o rozpoczynaniu pracy o godzinie szóstej. W efekcie używka zaczęła stanowić jeden z najpowszechniejszych rodzajów łapówek. Importowane ziarna bezskutecznie próbowano zastąpić kawą zbożową rodzimej produkcji ("Inka"). Spadkiem po PRL-u stał się między innymi zwyczaj podawania kawy w szklankach, a nie filiżankach. Obecnie, zwłaszcza wśród młodego pokolenia upowszechnił się zwyczaj picia kawy z ceramicznych kubków.

Wraz z wprowadzeniem gospodarki wolnorynkowej zniknął problem niedoborów kawy, która ponownie stała się napojem ogólnodostępnym.

Źródło: Wikipedia

Herbata Jaśminowa - Harney&Sons

Dragon Pearl Jasmine - wyjatkowy Jaśmin. Zrolowane liście białej i zielonej herbaty aromatyzowane jaśminem. Po zaparzeniu perełki rozwijają się uwalniając czarujący zapach i doskonały smak.

Prawidłowy sposób parzenia herbaty jasminowej: w rozgrzanym gorącą wodą dzbanuszku umieść saszetke z herbatą - z jednej saszetki otrzymasz 2 filiżanki. Zalej gorąca wodą o tem. ok. 83C i wyjmij ją po 4 minutach.

Art late (4)

Herbaty Harney&Sons w jedwabnych saszetkach

Firma Harney & Sons jest dumna mogąc zaoferować swoim klientom herbaty sypane, pakowne w przepiękne jedwabne saszetki. Doskonałe połączenie jakości herbaty sypanej oraz korzyści z użycia saszetki, które znajduje aprobatę u najbardziej wybrednych koneserów herbaty. Jako że jesteśmy pierwszą firmą, która wprowadziła jedwabne saszetki na rynki Europy Centralnej i Wschodniej, nasi klienci mogą liczyć na nieporównywalną świeżość, jakość i różnorodność naszych mieszanek. Nasze saszetki dostępne są w puszkach po 20 sztuk.
Herbaty w puszkach dostępne są w 3 kolekcjach:

• Classic
• Blends
• Historical Royal Palaces

Historia herbaty

Historia herbaty

Według jednej z legend początki herbaty sięgają 2737 roku p.n.e., w którym chiński cesarz Szen Nung przypadkowo zaparzył pierwszy napar z liści herbaty. Zgodnie z inna opowieścią, pierwszy był hinduski mnich Bodhidharma. Prawda jest trudna do ustalenia; wiadomo, że herbatę od dawna znali Chińczycy, jednak pierwsze zapiski na jej temat pochodzą dopiero z VIII wieku p.n.e., z księgi Chou Huna (770 rok).

W VIII wieku chiński poeta Lu You napisał Świętą księgę herbaty, zawierającą opis krzewu herbacianego, narzędzi do zbioru i selekcji liści, przyborów do ceremonii przyrządzania i picia herbaty. Zawierała również spis plantacji i wielbicieli tego napoju[1].

Herbata poza Chinami
Dopiero ok. 803 roku n.e. mnich Dengyo Daishi przywiózł z Chin pierwsze nasiona krzewu herbacianego do Japonii, gdzie rozpoczęto jej uprawę. Kultura związana z piciem herbaty przyjęła w obu krajach zupełnie odmienne postaci. Różnice wynikają głównie z odmiennego podejścia filozoficznego. W Japonii narodziła się ceremonia parzenia herbaty związana z ascetyczną filozofią i estetyką buddyzmu zen, zwana Cha-no-yu, Droga Herbaty, która do dzisiaj kultywowana jest w tym kraju. Jest to sztuka, która odznacza się umiłowaniem piękna. Okakura Kakuzo, autor monografii Księga herbaty, określa tę ceremonię jako kult oparty na adoracji piękna istniejącego pośród przyziemnych realiów codziennej egzystencji. Obrzędy chińskie natomiast, dużo starsze od japońskich, związane z taoizmem i konfucjanizmem oraz wierzeniami i praktykami różnych ludów zamieszkujących kontynentalne Chiny ulegały na przestrzeni wieków silnej regionalizacji. Dziś w całych Chinach można napotkać rozliczne ceremonie picia herbaty charakterystyczne np. dla różnych mniejszości narodowych. Herbata w Chinach darzona jest tak dużą estymą że stanowi nawet kluczowy element tradycyjnych chińskich zaślubin.

Herbata pojawiła się w Mongolii pod koniec V wieku n.e., a w Tybecie w 620 n.e., w Tybecie bardzo szybko stała się podstawowym (obok kumysu) napojem, a w Mongolii upowszechniła się w XII wieku. Jednakże, w odróżnieniu od Chin i Japonii nie wykształcono tam tak rozbudowanych ceremonii picia herbaty, zaś sam proces przyrządzania i smak herbaty znacząco się różnił od chińskiego wzoru.

Podróż do Europy
Po raz pierwszy z herbatą zetknęli się, w pierwszej połowie XVI wieku, Rosjanie, w czasie podboju Syberii i kontaktów dyplomatycznych z Chinami. Pierwsze w Zachodniej Europie informacje o herbacie pochodzą z końca XVI wieku (Marco Polo o niej nie wspomina). Podał je jezuita J.P. Maffei (1589) w dziele Historia Indii. Po nim o herbacie pisali Mikołaj Trigault (1615) i Alvaro Samedo (1643).

Po nich, znacznie większy zakres informacji podał polski misjonarz, podróżnik i przyrodnik Michał Boym, zauważając dwa rodzaje herbaty: zieloną i żółtą (tzw. kwiatową), oraz że liście suszy się również na ogniu, nie tylko na słońcu. W rękopisie Rerum Sinensium Compendiosa Descriptio, napisanym przed rokiem 1656, opisał herbatę w sposób następujący:

Krzew, z którego liści przygotowany jest słynny w całych Chinach napój, nazywany jest Cia. Zbierają liście na wzgórzach, suszą je na małym ogniu na żelaznych siatkach i zalewają wrzącą wodą, przez co jest zielony lub żółty. Zwykle rozkoszują się pijąc go w stanie gorzkim. Dodając do niego słodyczy, często częstują nim gości. Japończycy mieszają proszek z liści z wodą i piją. Jednostka wagi najlepszej herbaty kosztuje często bardzo drogo. Orzeźwia przy upałach, zapobiega tworzeniu się kamieni i senności[2].

Do Europy herbatę przywieźli Holendrzy na początku XVII wieku. Do Anglii herbata trafiła w 1658 za sprawą kupca Thomasa Garrawaya. W 1618 herbata pojawiła się w Rosji jako dar cesarza Chin dla cara Michała I Romanowa.

Polska
Pierwsze znane wzmianki o herbacie pojawiają się w liście króla Jana II Kazimierza do żony Ludwiki Marii (XVII wiek). Początkowo była traktowana jako ziele lecznicze i zwyczaj picia herbaty rozpowszechnił się dopiero w drugiej połowie XVIII wieku, pomogły w tym również dobre stosunki handlowe pomiędzy Polską i Anglią. Ze względu na wysoką cenę napój ten pity był jedynie na dworze królewskim, dworach magnackich oraz bogatej szlachty i mieszczan. W XIX wieku nastąpiło dalsze upowszechnienie dzięki samowarom sprowadzonych przez wojska rosyjskie.

Źródło: Wikipedia

IRISH CREAM COFFEE

Składniki:

• 15 ml syropu 1883 de Philibert Routin Irish Cream
  
• 120 ml goracej kawy
• Bita śmietana
• Kakao do posypania

Sposób Przygotowania:
Do szkalnki wlej syrop, dodaj kawę. Wymieszaj. Na wierzchu ułóż bita śmietanę. Posyp kakaem.

Źródło: www.1883.com

Historia kawy - Kawa w Europie i Ameryce

Jako pierwszy Europejczyk kawę opisał niemiecki botanik i podróżnik Leonard Rauwolf. W 1573 rozpoczął on trzyletnią podróż po Bliskim Wschodzie. Celem eskapady było odkrycie nowych ziół i lekarstw dla kompanii kupieckiej jego szwagra, Melchiora Manlicha. Rauwolf powrócił z wieloma cennymi towarami, jak również obfitymi zapiskami dotyczącymi tureckich zwyczajów. Na temat kawy wyraził się w następujący sposób:

Bardzo dobry napój zwany przez nich "Chaube", który jest niemal tak czarny jak inkaust i bardzo dobry na dolegliwości, szczególnie żołądkowe. Spożywają go oni o poranku, w otwartych miejscach, przed wszystkimi i bez najmniejszej oznaki strachu czy ostrożności. Napój popijają małymi łyczkami, tak ciepły jak to tylko możliwe, z glinianych i porcelanowych kubków.

Duże znaczenie dla rozpowszechnienia wiedzy o używce miały również zapiski włoskiego botanika i lekarza Prospera d'Alpino. Towarzyszył on weneckiemu poselstwu do Egiptu i po powrocie opisał lecznicze działanie kawy. Prawdopodobnie to dzięki niemu nazwa "caffè" przeniknęła do większości języków zachodniej Europy (ang. coffee, fr. café).

Trudno określić dokładnie kiedy kawa po raz pierwszy trafiła do Europy. W oparciu o zapiski Leonarda Rauwulfa z 1583 roku można stwierdzić, że stała się ona dostępna jeszcze w XVI wieku. Jej import był zasługą dwóch kompanii wschodnioindyjskich: brytyjskiej i holenderskiej. Pierwszą kawiarnię w Anglii otwarto w Oksfordzie w roku 1650. Należała ona do tureckiego Żyda imieniem Jakub (ang. Jacob lub Jacobs). W Londynie podobny przybytek rozpoczął działalność dwa lata później przy alei świętego Michała.

Na kontynencie kawa rozpowszechniła się ze sporym opóźnieniem. Pierwszy raz sprowadzono ją do Francji prawdopodobnie dopiero w roku 1644. W 1669 napój poznały elity paryskie na przyjęciu wydanym przez posła tureckiego Mustafę Paszę. Pierwszy kafehauz w stolicy kraju otwarto w 1671. W tym czasie w Anglii działało już ponad 3000 kawiarni. Napój zyskiwał także rosnącą popularność za oceanem. W 1670 rozpoczęła działalność pierwsza kawiarnia w Bostonie.

Po zwycięstwie pod Wiedniem w 1683 Polak Jerzy Franciszek Kulczycki założył pierwszy kafehauz w stolicy Austrii. Legenda mówi, że zrobił to korzystając z zapasów kawy porzuconych przez uciekających Turków. Następnie pomógł on spopularyzować zwyczaj dodawania do napoju cukru i mleka. Do niedawna w Wiedniu istniała tradycja wywieszania portretu Kulczyckiego (niem. Kolschitzky) w oknach kawiarni. Ostatnio mówi się, że pierwszym właścicielem kawiarni w Imperium Habsburgów był jednak Ormianin Johannes Diodato [5].

Pierwszą kawiarnią w Salzburgu była istniejąca do dziś Café Tomaselli. Kawiarnia ta jest najstarszą do dzis istniejącą kawiarnią Europy Zachodniej. Bywali w niej: Wolfgang Amadeus Mozart, Michael Haydn, Hugo von Hoffmannsthal i Max Reinhardt.

Nowa używka budziła na starym kontynencie wiele kontrowersji. Była produktem pochodzenia arabskiego, niektórzy widzieli więc w niej dzieło szatana. Na początku XVII w. na temat kawy wypowiedział się sam papież Klemens VIII, za którego przyzwoleniem napój ten wkroczył do świata chrześcijańskiego. W XVII i XVIII w. wielkie potęgi kolonialne rozpoczęły uprawę kawowca w swoich koloniach. Holandia w 1658 założyła pierwsze plantacje na Cejlonie. Następnie rozszerzyła uprawę na Jawę, z której rozprzestrzeniła się ona na cały Archipelag Sundajski. Francja pierwsze plantacje założyła na Martynice. Wkrótce uprawę kawy rozpoczęto również w Gujanie Francuskiej.

W 1719 Portugalczycy wykradli z Gujany sadzonki i założyli pierwsze plantacje w Brazylii. Dzięki nim do roku 1800 kawa zmieniła się z używki dla elit w ogólnodostępny napój dla każdego. Przez cały wiek XIX i pierwsze dekady XX Brazylia pozostawała głównym producentem i niemal monopolistą na rynku kawy. Dopiero w kolejnych latach polityka utrzymywania wysokich cen otworzyła drzwi dla kolejnych państw: Kolumbii, Gwatemali i Indonezji.

Pod koniec XIX wieku Wiedeń posiadał ponad 1200 kawiarni.

Obecnie kawa jest jednym z najpopularniejszych na świecie napojów. Wypija jej się około 400 mld filiżanek rocznie.

Źródło: Wikipedia

Reklama herbaty różanej

Reklama herbaty z pąkami róż

Barista art